Rozdział XXXII

„Do­piero po kłótni zaczy­na się naj­większy test przyjaźni”

***

Cześć – zawołała Katherine, kładąc torbę na szafce.

Zza drzwi wyłoniła się bujna czupryna Harry’ego.

- Mogłaś zadzwonić, przyjechałbym po Ciebie – powiedział – Jak to się stało, że nie jesteś mokra, skoro nie miałaś parasola? – zapytał brunet, podejrzliwie mrużąc oczy – Pewnie wróciłaś z koleżanką – dodał.

Szatynka nie zamierzała wyprowadzać go z błędu. Gdyby dowiedział się, że wracała z chłopakiem, który totalnie nim gardzi… Brrr… Aż strach pomyśleć… Zresztą Liam, także nie byłby zachwycony.

- Mogłaś ją zaprosić – zaproponował Hazza, wyrywając ją z zadumy.

- Czyżbyś braciszku szukał dziewczyny? – zapytała.

- Nie… - wyparł się Loczek - Co tam w szkole? – zapytał, zmieniając temat.

- A może już znalazłeś? – zapytała, kontynuując rozpoczęty wcześniej temat.

- Nie…? – powiedział odwracając wzrok.

- To dlaczego na mnie nie patrzysz? – zapytała Katherine.

- Może… Zjesz coś? – zapytał Harry, kierując się do kuchni.

- Harry, stój – zawołała, doganiając go – Znam ją? – zapytała ze wzrastającą ciekawością.

- A tego to ja Ci nie powiem – odpowiedział brunet.

- No wiesz co… Jedynej, ukochanej siostrzyczce nie powiesz? – spytała szatynka, robiąc minę smutnego pieska.

- Też mi nie powiedziałaś, że chodzisz z Liam’em – powiedział Hazza, wyciągając asa z rękawa.

Po minie siedemnastolatki widać było, że trafił w czuły punkt. Chyba nadal dusiła w sobie poczucie winy o ukrywaniu swojego związku przed najmłodszym członkiem zespołu One Direction.

- Bo wiedziałam, że nie będziesz zadowolony – wytłumaczyła jego młodsza siostra, krzywiąc się na samo wspomnienie tej sytuacji.

- A skąd mam wiedzieć czy Ty będziesz zadowolona? – zapytał chłopak.

- Obiecuję, że nie będę kwestionować Twojej decyzji – przyrzekła nastolatka.

- I tak Ci nie powiem… – westchnął brunet.

- Prędzej czy później się dowiem – stwierdziła dziewczyna.

- W takim razie dowiesz się później – odpowiedział chłopak.

- Skoro tak wolisz… - powiedziała Katherine, odpuszczając.

Wiedziała, że jeżeli dojdzie do czegoś, to Harry pierwszy przyjdzie i jej to powie, także w tej sytuacji najlepsze było cierpliwe czekanie.

- A teraz zjesz coś? – zapytał.

Nagle usłyszeli jak ktoś zbiega ze schodów. Rodzeństwo Styles’ów odwróciło głowy w stronę źródła hałasu. Był to Liam, który od razu podszedł do Kate.

- Hej, kochanie. Jak w szkole? – zapytał, dając jej buziaka w policzek.

- Ja tu jestem – upomniał Harry, wzdrygając się z obrzydzeniem.

- Przecież widzę – odpowiedział Liam.

- A co mówiłem o okazywaniu sobie uczuć w moim towarzystwie? – zapytał.

- Dobrze, przepraszam – powiedział brunet - Czy mógłbym prosić szanownego pana Styles’a o pozwolenie porwania Katherine do końca dnia? – zapytał, kłaniając się nisko.

- Jak odrobi lekcje – odpowiedział – Po co Ty się kłaniasz? Nie rób z siebie debila – dodał.

Katherine nie umiała opanować się od śmiechu. Sprzeczki pomiędzy jej bratem, a chłopakiem momentami były bezcenne…

- Ja robię z siebie debila? – zapytał retorycznie dziewiętnastolatek – A Ty to co? Nie pozwalasz mi nawet dotknąć swojej siostry, mimo tego, że jest moją dziewczyną - stwierdził.

- A jaka była umowa? – zapytał.

- Chyba nie sądzisz, że będę się jej trzymał…? – odpowiedział.

- Znałem Cię od innej strony… Kiedyś byś jej nie złamał – stwierdził Harry - Co takiego Ci się stało? – zapytał brunet.

- Po prostu się zakochałem – odpowiedział Liam, obejmując szatynkę w talii.

- Akurat w mojej siostrze… - westchnął z rezygnacją Hazza - Jakby był to inny z chłopaków to nie byłbym zły, ale Ty…? – zapytał wściekły, zaciskając zęby.

- Czemu nie umiesz pogodzić się z tym, że chodzę z Kate? – zapytał chłopak.

- Już się z tym pogodziłem, tylko Ty jak zwykle musisz łamać moje zasady – powiedział Harry.

- Niby jakie zasady…? Po za tym one są po to, żeby ktoś mógł je łamać – wyjaśnił Liam.

- Jasno było mówione, że nie macie sobie okazywać czułości w moim towarzystwie – powiedział Hazza.

- Skoro tak, to mogę porwać ją na cały dzień? Abyś nie musiał na to patrzeć? – zapytał brunet tym razem już spokojniej.

- Jak odrobi lekcje i będzie jej się chciało to droga wolna – odpowiedział.

- Nie może ich odrobić jak wrócimy? – zapytał Liam.

- Jak się ze mną kłócisz, to mija Wam cenny czas, a ja decyzji i tak nie zmienię – oznajmił stanowczo Harry.

Liam nie wiedząc, co odpowiedzieć, poszedł do swojego pokoju, zostawiając swoją dziewczynę sam na sam z jej bratem. Może i te ich „kłótnie” bywały śmieszne, ale z czasem młodszej siostrze Hazzy zaczynało się to coraz mniej podobać. No bo przecież, ile można sprzeczać się z tego samego powodu i to ze swoim przyjacielem…?

- Zjesz coś? – zapytał Harry tak, jakby nic się nie stało.

- Dlaczego taki dla niego jesteś? – spytała Katherine.

- Bo mnie denerwuje. Zawarliśmy umowę, a on ją złamał. Zresztą boję się, że zrobi z Tobą to, co z Danielle – wyjaśnił Hazza.

- Przecież on mnie nie skrzywdzi, a po za tym jest Twoim przyjacielem – powiedziała.

- Chyba nie jesteś tego na sto procent pewna. Ten chłopak traktuje dziewczyny jak zabawki… – tłumaczył brunet.

- Lepiej już o nim nie rozmawiajmy, ale proszę Cię, postaraj się zmienić nastawienie do naszego związku… – poprosiła szatynka, patrząc mu w oczy.

Chłopak uciekał spojrzeniem od jej brązowych tęczówek, gdyż nie był pewien czy kiedykolwiek w pełni zaakceptuje ich związek. Trudno było mu pogodzić się z tym, że jego jeszcze do niedawna „mała siostrzyczka” zakochała się i to ze wzajemnością. Nie chciał, żeby Liam stał się dla niej ważniejszy…

Po chwili poszedł do swojego pokoju, nie odzywając się do niej już ani słowem. Słowami nie był w stanie wyrazić tego, co właśnie czuł…

Natomiast dziewczyna pozostała na dole, ale już po chwili jej telefon zaczął dzwonić. Spojrzała na wyświetlacz i zobaczyła numer Rebekah. Nacisnęła zieloną słuchawkę i znużonym głosem powiedziała:

- Halo…

- Cześć - przywitała się blondynka - Nie umiemy poradzić sobie z projektem, a przypomniało mi się, że gdy złamałam rękę, Harry wspomniał, że jesteś całkiem dobra z biologii – wyjaśniła dziewczyna – Mogłabyś nam odrobinkę pomóc? – spytała.

- Dobrze, to co, wpadniecie tu czy ja mam przyjechać do którejś z Was? – spytała młodsza siostra Harry’ego.

- Katherine, wszystko okej? – zapytała Rebekah – Masz taki jakiś dziwny głos… – wyjaśniła.

- Liam z Harrym znów się pokłócili – wytłumaczyła Kate – Wiecie co, Wy przyjdźcie do mnie – zaproponowała – Może Wam uda się jakoś rozluźnić tą napiętą atmosferę – dodała.

- Będziemy za piętnaście minut – powiedziała blondynka, po czym rozłączyła się.

***

- Wow, ale masz duży dom – stwierdziła Dylan, kiedy już razem z Rebekah dotarły do posiadłości zespołu.

- To dlatego, że jest nas tu sześcioro – wyjaśniła Katherine, prowadząc je do swojego pokoju.

Dylan przystanęła jednak przy jednym ze zdjęć Harry’ego i Katherine.

- Ależ Wy jesteście podobni – westchnęła brunetka - Jak mogłam być taka głupia i wcześniej tego nie zauważyć? – spytała samą siebie.

- Wydaje Ci się – stwierdziła szatynka – W bardzo wielu względach się różnimy – dodała.

- Jednak uparci jesteście w tym samym stopniu – wtrąciła się Rebekah.

- Rebekah! – oburzyła się Kate, po czym wszystkie trzy wybuchły śmiechem.

Na korytarz, zdziwieni hałasem, wybiegli Harry i Niall. Dziewczyny szybko umilkły. Dylan, gdy ich tylko zobaczyła, prawie zemdlała z wrażenia. Od jakiegoś roku była fanką ich zespołu, a spotkanie z nimi oko w oko wydawało jej się jakąś bajką…

- Dylan, halo – powiedziała szatynka, machając jej dłonią przed oczyma.

- Kate, kto to właściwie jest? – zapytał Hazza, podejrzliwie mrużąc oczy.

Po spojrzeniu brunetki widać było, że One Direction nie byli dla niej rzeczą obojętną…

- Koleżanka z klasy – powiedziała Katherine.

Dylan nagle zaczęła nadawać.

- To naprawdę oni, to naprawdę oni, to naprawdę oni… – powtarzała w kółko brunetka, nie mogąc uwierzyć w swoje szczęście i możliwość popatrzenia na Harry’ego Styles’a i Niall’a Horan’a z aż tak bliskiej odległości.

W jej oczach było widać jakiś niebezpieczny błysk. Wyglądało to tak jakby była jakąś bardzo drapieżną lamparcicą, a oni to stadko bezbronnych antylop.

- Może my już lepiej chodźmy do mojego pokoju… – zaproponowała Kate.

Nastolatki grzecznie skierowały się do pokoju szatynki.

- Bierzmy się do pracy – zaproponowała Katherine.

Z pomocą szatynki referat skończyły w godzinę.

- Dzięki, Kate. Nam zajęłoby to chyba cały dzień – podziękowała Rebekah.

- Przesadzacie, przecież to było banalnie proste – oznajmiła szatynka.

- Ale wiesz, my biologii nie umiemy – powiedziała Dylan.

Nagle do pokoju Katherine wszedł Liam i powiedział:

- Mógłbym Cię na chwilę prosić, Kate?

- Zaraz wracam – powiedziała do dziewczyn, wychodząc za chłopakiem.

- Myślałem, że ten dzień spędzimy razem – westchnął rozżalony.

- Przecież jeszcze jest dużo czasu…. Musiałam pomóc koleżankom – wyjaśniła siedemnastolatka.

- Stęskniłem się już za Tobą – wyznał Liam, przyciągając ją do siebie.

- Liam! – zaprotestowała Katherine – Co będzie, jeżeli Harry się tu za chwilę zjawi? – zapytała.

- Mam to gdzieś – stwierdził brunet, zbliżając usta do szyi dziewczyny.

- Ja muszę już wracać – powiedziała Kate, odsuwając ręce chłopaka ze swojej talii.

- To kiedy będziesz wolna? Spodziewasz się jeszcze jakiegoś gościa? – zapytał Liam.

- Jak tylko dziewczyny pójdą, jestem cała do Twojej dyspozycji – obiecała Kate.

- Wtedy przyjdź do mojego pokoju. Mam dla Ciebie małą niespodziankę – powiedział.

- Hmmm… Zapowiada się ciekawie – powiedziała na pożegnanie szatynka, znikając w drzwiach swojego pokoju.

- Idziesz się z nami przejść? – zapytała Dylan.

- Nie mogę… – zaprzeczyła dziewczyna.

- W takim razie będziemy się już zbierać – powiedziała Rebkah.

- Tylko wiecie, przeczytajcie sobie jeszcze parę razy ten referat, tak w razie czego… – oświadczyła nastolatka.

- Nie martw się o to – powiedziała Dylan.

Gdy brunetka podeszła do drzwi, aby je otworzyć, okazało się, że zrobił to ktoś od zewnątrz. Był to Niall. Wpadł do pokoju Katherine, oczywiści bez pukania…

- Kate, widziałaś gdzieś może mój telefon? – zapytał, bez owijania w bawełnę.

- U mnie na pewno go nie ma, ale radzę Ci sprawdzić w kuchni. Może się ładuje – doradziła młodsza siostra Hazzy.

- Dzięki. Jesteś niepowtarzalna – powiedział i pocałował ją w policzek, po czym pobiegł na dół.

- Ale z niego słodziak – pisnęła Dylan.

Katherine i Rebekah skierowały swoje spojrzenie na podekscytowaną brunetkę.

- No co? – zapytała dziewczyna.

- Uwierz, żaden z chłopaków na dłuższą metę nie jest taki słodki… - podsumowała Katherine.

Dylan zignorowała jej wypowiedź. Cały czas myślała o niebieskookim blondynie. Ile by dała, żeby zwrócił na nią uwagę… Zazdrościła Kate, że żyje w takim świecie. Zresztą, jak można uważać, że zespół One Direction nie jest słodki…? Przecież to absurd!

***

Czeeeść.! ;D Rozdział planowałam opublikować w weekend majowy, ale tak sobie pomyślałam, że zrobię Wam niespodziankę ;D Krótki, bo krótki, ale jest ;P Może następny wyjdzie dłuższy…? Zobaczymy ;D

Wraz z ciepłem wróciła do mnie energia, także notki w maju mogą ukazywać się dość często ;D

Na ten rok szkolny dość konkursów… Nareszcie ;P Aaa, zapomniałabym wszystkim, którzy życzyli mi powodzenia, bardzo, ale to bardzo DZIĘKUJĘ.!  Naprawdę się przydało, nie sądziłam, że może mi pójść aż tak dobrze ;)

Wasza Katherine ;*