Rozdział XL

„Praw­dzi­wa miłość zaczy­na się tam, gdzie nicze­go już w za­mian nie oczekuje”

***

Kiedy w końcu udało im wydostać się z domu, przemierzali ulice, trzymając się za ręce. Żadne z nich nie odzywało się, gdyż oboje delektowali się ciszą, która otaczała tę okolicę.

Ulice wiały pustką z powodu brzydkiej pogody. Nie licząc psów wraz z ich właścicielami. Żadnych paparazzi i fanek. Wreszcie spokój.

W końcu mogli wyjść nie kryjąc się za marnymi przebierankami.

Cisza między nimi nie trwała jednak długo.

Liam, co chwila pokazywał jej mijane przez nich budynki i opowiadał związane z nimi historie.

Po tym spacerze dziewczyna wiedziała już, gdzie chłopak pierwszy raz się całował…

Było to przy ogromnej fontannie, do której Kate o mało nie wpadła. Kolejny raz przeklinała swoją niezdarność i całkowity brak równowagi.

Na szczęście obok niej szedł brunet, asekurując ją. Kiedy niebezpiecznie się zachwiała, nastolatek szybko objął ją w talii.

Gdy później chodzili ścieżkami w parku, wypominał jej, że należy mu się nagroda za obronę jej przed niechcianą kąpielą w zapewne lodowatej wodzie.

Pokazał jej szkołę, do której uczęszczał i gdzie z kolegami uciekali na wagary.

Była to zaniedbana szopa, która widocznie miała się ku rozpadowi.

Liam zapewnił ją, że kiedyś to miejsce znacznie lepiej wyglądało, choć dla niej było to niemożliwe...

Zabrał ją również na polanę otoczoną brzozami i klonami, na której w weekendy urządzali ognisko. Brunet opowiadał, że zbierała się tam przeważnie cała klasa. Wyznał jej, że to właśnie na jednym z takich ognisk jego koledzy i koleżanki namówili go do wzięcia udziału w The X Factor.

Widok tego miejsca pozytywnie wpłynął na Katherine.

Mimo tego, że drzewa pokryte były tylko resztą swoich żółto-brązowych liści, a ich pozostała część przykryła zieloną trawę polanki w kształcie owalu.

Kiedy szatynka podniosła głowę, zobaczyła masę comulusów, przykrywające niebo, które jeszcze w drodze do rodziców nastolatka było błękitne. Może jej się zdawało, ale miała wrażenie, że na jej twarz spadają pojedyncze krople deszczu.

Chłopak zdawał się tego nie zauważać i dalej kontynuował swoją wypowiedź:

- A stąd często ścigaliśmy się do tej dużej fontanny, do której, o mało co, przed chwilą nie wpadłaś... – powiedział Liam, celowo wytykając jej potknięcie - Nie będę przed Tobą ukrywał, że zazwyczaj wygrywałem – dodał, uśmiechając się szeroko.

- Skoro uważasz się za takiego szybkiego, to z chęcią sprawdzę Twoją kondycję - stwierdziła Katherine - Berek! – dopowiedziała, klepiąc go w ramię i puszczając się biegiem.

- To nie fair! - krzyknął Liam, podążając za szatynką.

Kate najszybsza nie była, ale do najwolniejszych osób też nie należała. Można by rzec, że była po środku.

Tylko, że w warunkach całkowicie odmiennych od tu panujących...

Mokra ziemia, pokryta warstwą liści, była tak miękka, że nie sposób było porządnie się wybić. Pomijając fakt pułapek, czyhających na nią na każdym metrze, w postaci wystających korzeni. Jakby tego było mało, deszcz przybrał na sile, rozmywając jej całą widoczność, tak że praktycznie biegła na oślep.

Kiedy dotarła do rozwidlenia dróg, gdzie jedna skręcała w lewo, a druga biegła prosto, wybrała tę drugą opcję. Nie miała czasu na zastanowienie się, bo niedaleko słyszała biegnącego za nią bruneta.

Nie miała pojęcia, ile już biegnie, ale jej nogi powoli odmawiały posłuszeństwa, oddech stał się nierówny, a serce biło jak oszalałe.

Nie słyszała już odgłosów biegnącego za nią Liam'a, ale zastanawiała się czy ten fakt był pozytywny, czy negatywny...

Brunet mógł pobiec do fontanny skrótem, znanym tylko sobie, a Katherine mogła wybrać nie tę ścieżkę, którą należało.

Gdy zaczęła martwić się tym, iż się zgubiła, ujrzała w oddali cel jej biegu - fontannę, przy której nie było jeszcze jej chłopaka.

Dziewczyna miała chorą satysfakcję z tego, że dotarła do celu pierwsza, mimo iż jest wolniejsza, a nastolatek znał okolicę o wiele lepiej, bo w końcu się tu wychował.

Gdy tylko obejrzała się w prawo, zrozumiała, że był to ogromny błąd…

Poczuła czyjeś silne i ciepłe ręce obejmujące ją w talii.

Gdyby nie wiedziała do kogo należą, nieźle by się przestraszyła...

Obróciła się przodem do dziewiętnastolatka.

Zdawał się być w ogóle nie zmęczony. Uśmiechał się tak, jakby był to tylko relaksujący spacerek.

Za to Kate nie umiała uspokoić oddechu, gardło piekło ją niemiłosiernie, a do zarumienionych policzków przykleiły się mokre od deszczu włosy.

- Mam Cię - odezwał się członek zespołu One Direction.

- Jak to zrobiłeś, że nie jesteś w ogóle zmęczony? - zapytała nastolatka.

- Po pierwsze, skarbie, wybrałaś dłuższą drogę. Po drugie, jestem szybszy. Po trzecie, lepiej znam okolice - zaśmiał się chłopak - Złapałem Cię, więc należy mi się nagroda – dodał, nadstawiając policzek.

- Chyba mnie należy się jakaś rekompensata za to, że przebiegłam taki kawał na darmo - mruknęła z niezadowoleniem młodsza siostra Harry'ego.

- Skoro tak twierdzisz…- westchnął, nachylając się, aby złożyć na ustach swojej ukochanej namiętny pocałunek.

Jednak zanim zdążył dotknąć jej ust, telefon nastolatki, znajdujący się w lewej kieszeni jej płaszcza, zaczął dzwonić.

- To zapewne Harry - wymruczała Katherine spod jego ust, jednocześnie sięgając po komórkę.

- Nie. Odbieraj. Tego. Teraz - powiedział dobitnie Liam, akceptując każde swoje słowo  i wyjmując telefon za dziewczynę, po czym, nie zerkając nawet na wyświetlacz, rozłączył połączenie.

- Ale... - zaczęła szatynka.

- Później - wtrącił chłopak, zamykając jej usta pocałunkiem.

Jeżeli miała określić stan, w którym się znajdowała jednym słowem, to z pewnością byłoby to niebo.

Proszę bardzo, jeżeli deszcz chce sobie dalej padać, niech pada.

Pocieszeniem było to, że i tak była już cała mokra.

Kiedy przypominała sobie rozmowy z koleżankami, które z każdym kolejnym pocałunkiem swojego chłopaka, nudziły się coraz bardziej, nie umiała w to uwierzyć. Z nią było dokładnie na odwrót. Z każdym kolejnym dotykiem ust Liam'a chciała więcej.

Mimo, że znała go już dwa lata, miała wrażenie, że poznaje go na nowo.

Nie chciała nawet myśleć, że kiedyś może go stracić.

I znowu dzwonek telefonu.

Przeklęta komórka!

Tym razem to nie jej własność im przeszkodziła. Dźwięk wydobywał się ewidentnie z urządzenie bruneta.

Z jękiem odsunął się od szatynki, patrząc na wyświetlacz.

- No to już nie żyję - stwierdził chłopak.

- Harry…? - zapytała Katherine.

- Gorzej... Mama - westchnął Liam, odbierając połączenie.

Szatynka nie była wstanie zrozumieć całej wypowiedzi kobiety, ale z jej podniesionego głosu wychwyciła pojedyncze słowa takie jak: "Czyś Ty zwariował?!", "Zachowujesz się strasznie nieodpowiedzialnie!", "Gdzie wy tyle czasu jesteście?!".

Chłopak podczas monologu swojej matki, co jakiś czas, teatralnie się krzywił. Gdy kobiecie wyczerpały się argumenty, przemówił jej syn:

- Niedługo będziemy w domu…

Pani Payne znów zaczynała mówić coś do słuchawki, ale zanim zdążyła się naprawdę rozkręcić, brunet przerwał połączenie.

- Mama jest na mnie wściekła za to, że tak długo nas nie ma, a przy okazji martwi się, że złapał nas deszcz - wyjaśnił nastolatek.

- Jak widać dużo się nie pomyliła… - powiedziała Kate, szczękając zębami.

- Ty się trzęsiesz - zauważył odkrywczo dziewiętnastolatek.

"Brawo, bystry jesteś!" - pomyślała z sarkazmem młodsza siostra Harry'ego, a na głos zadziornie powiedziała:

- No cóż, dotychczas zajmowałeś się jedną, konkretną częścią mojego ciała...

- Wracajmy już, bo jeżeli się przeziębisz, to nie chcę być w swojej skórze po spotkaniu z moją mamą, nie wspominając nawet o Twoim nadopiekuńczym braciszku - oznajmił Liam.

- Ej, jesteś nie fair w stosunku do niego – oświadczyła, robiąc naburmuszoną minę - Ostatni raz byłam chora dwa lata temu i to tylko dlatego, że Harry mnie zaraził...

***

Przez całą drogę powrotną biegli, dlatego dziewczyna, już drugi raz dzisiaj, znalazła się w opłakanym stanie.

Gdy dotarli do domu rodzinnego jednego z członków zespołu One Direction, mama Liam'a od razu wysłała ją na górę, aby się przebrała i wysuszyła mokre włosy.

Z dołu dobiegały ją dźwięki ostrej wymiany zdań.

Zapewne brunet właśnie wysłuchiwał jaki to jest nieodpowiedzialny.

Katherine wcale tak nie uważała.

W jakiś sposób, wszystko to, co się dzisiaj wydarzyło, było romantyczne i urocze.

Kiedy szatynka zeszła na dół, Liam i jego rodzice czekali na nią w salonie.

Na szklanym stoliku stały kubki z herbatą, a obok nich maślane ciasteczka i szarlotka, której zapach czuć było na całe pomieszczenie.

Gdy brunet ją dostrzegł, poklepał wolne miejsce koło siebie, na brązowej, skórzanej sofie.

Kate usiadła koło niego, po czym on okrył ich oboje kocem i podał nastolatce kubek z herbatą, wcześniej się po niego nachylając.

Szatynka stwierdziła, że ta jego "opiekuńczość" była pokazem zaserwowanym jego matce, ale bądź co bądź, nie narzekała, bo było to bardzo przyjemne.

Z początku oglądali jakiś nudny film, ale gdy ojciec Liam'a zauważył, że zarówno jego syn jak i jego dziewczyna przysypiają, stwierdził, że zagrają w Scrabble.

W tym czasie pogoda znacznie się poprawiła. Deszcz przestał padać, a słońce prześwitywało z powoli przesuwających się chmur.

***

Podkład muzyczny

- Gdzie Ty mnie prowadzisz? - zapytała młodsza siostra Harry’ego.

Liam niespełna kilka minut temu, wparował do pokoju gościnnego, gdzie miała spędzić dzisiejszą noc i oświadczył, że musi jej coś koniecznie pokazać.

Dlatego przemierzała teraz ciemne korytarze jego rodzinnego domu, trzymając go za rękę i co chwila się o coś potykając.

- Zobaczysz - powiedział tajemniczo brunet.

- Ależ dyplomatyczna odpowiedź – prychnęła siedemnastolatka - Może mógłbyś ją trochę rozwinąć…?

- Ciszej, bo obudzisz moich rodziców - upomniał chłopak, przykładając sobie palec do ust.

- Boję się nawet pomyśleć, co będą o mnie sądzić, jeżeli tak by się stało - powiedziała Katherine, wyobrażając sobie całą tą sytuację i zaczynając stosować się do rad swojego chłopaka, poprzez zniżenia tonu głosu do szeptu.

Gdy stanęli pod drzwiami jakiegoś pokoju, nastolatek rozkazał:

- Zamknij oczy.

- Po co? - zapytała ciekawska dziewczyna.

- Kate... - westchnął z rezygnacją w głosie.

- No dobrze, już dobrze - skapitulowała nastolatka.

- Tylko nie podglądaj - ostrzegł dziewiętnastolatek.

Posłusznie zamknęła oczy i praktycznie w tym samym momencie usłyszała jak Liam otwiera drzwi.

Poszli kawałek dalej i po chwili usłyszała jakieś skrzypnięcie, któremu towarzyszył podmuch wiatru.

Pod jego wpływem dziewczyna zadrżała.

Nastolatek musiał to poczuć, gdyż już chwilę później miała na ramionach ciepły koc.

- Możesz już otworzyć oczy - oznajmił Liam.

Kiedy otworzyła oczy ujrzała niesamowity widok.

Na niebie iskrzyły się miliony gwiazd.

Udało jej się nawet dostrzec Mały i Duży Wóz.

Po południowych, deszczowych chmurach nie było już śladu.

Jednym słowem widok zapierał dech w piersiach.

Dopiero po chwili dostrzegła, że na malutkim stoliczku stoi miseczka ze świeżymi truskawkami, a obok nich bita śmietana.

To, co przygotował Liam, było naprawdę słodkie, ale nie przewidział jednej rzeczy...

- Dzisiaj jest noc spadających gwiazd, więc pomyślałem, że warto byłoby to zobaczyć - oznajmił brunet.

- Przepraszam za pytanie, ale co z nocą spadających gwiazd, mają wspólnego truskawki? – spytała, śmiejąc się.

- Z czego znów się śmiejesz? - zapytał lekko urażony nastolatek.

- Spośród wszystkich owoców wybrałeś akurat te, na które jestem uczulona - wyjaśniła Katherine - Strasznie po nich puchnę i dostaję wysypkę.

- Zawszę muszę coś zawalić… - pożalił się dziewiętnastolatek, spuszczając głowę.

- Ej, nie obwiniaj się – powiedziała szatynka - Skąd mogłeś wiedzieć, że jestem uczulona na truskawki…?

- Powinienem wiedzieć takie rzeczy, skoro jesteśmy razem – stwierdził.

Dziewczyna zmusiła go, aby popatrzył w jej czekoladowe tęczówki.

- A teraz posłuchaj – powiedziała z mocą - Nikt nigdy nie zrobił dla mnie czegoś tak pięknego i nie pozwolę Ci, rozumiesz?  - zapytała retorycznie - Nie pozwolę! - podkreśliła - Żebyś zepsuł tę chwilę faktem, że jestem uczulona na truskawki – powiedziała, głaszcząc go po policzku.

Liam po jej słowach uśmiechnął się nieznacznie i zapytał, wyciągając do niej dłoń:

- Mogę panią prosić?

- Ale tak bez muzyki? - zawahała się młodsza siostra Harry'ego.

Jakby w odpowiedzi na jej pytanie, wyciągnął z lewej kieszeni bluzy odtwarzacz i podał jej jedną ze słuchawek.

Nastolatka włożyła ją do ucha, po czym chwyciła jego powtórnie wyciągniętą dłoń. Jej druga ręka powędrowała na ramię bruneta, a jego ręka na talię Katherine.

Z odtwarzacza płynęła dość spokojna melodia.

Niesamowicie łatwo się do niej tańczyło.

Liam okręcił ja dookoła, po czym wychylił do tyłu.

Przez myśl jej nawet nie przeszło, że mógłby ją upuścić. Całkowicie mu ufała.

Kiedy muzyka zdawała się już kończyć, szepnęła mu wprost do ucha:

- Wariat.

- Zakochany wariat - sprostował brunet, uśmiechając się do szatynki - Gdy byliśmy dzisiaj na spacerze, zastanawiałem się jak wyglądałoby teraz moje życie, gdybym nie zgłosił się do The X Factor albo, gdybym dostał się do występów na żywo, ale jako solista.

- Pewne jest to, że nie byłbyś w zespole One Direction - wtrąciła nastolatka.

- Chyba nie to byłoby dla mnie najgorsze - stwierdził dziewiętnastolatek.

- A co? - zapytała dziewczyna.

- Nigdy nie poznałbym Ciebie, a nie jestem nawet w stanie wyobrazić sobie takiego życia - wyznał.

- Zobacz, gwiazda – oznajmiła, odwracając głowę w jej stronę.

- Katheirne, popatrz na mnie – oświadczył, używając jej pełnego imienia, co robił bardzo rzadko.

Kate odwróciła się twarzą do niego.

Liam ręką, którą wcześniej trzymał na jej talii, pogłaskał ją delikatnie po policzku.

- Wiesz co, nie muszę sobie niczego życzyć - stwierdził brunet - Wszystkim czego potrzebuję do pełni szczęścia jesteś Ty – wyznał, uśmiechając się delikatnie.

W oczach szatynki zaszkliły się łzy, po czym zaczęły pojedynczo spływać po jej zarumienionych policzkach.

- Dlaczego płaczesz? - zapytał zmartwiony, ocierając z jej twarzy krople słonej wody.

- W-wzruszyłeś… m-mnie - wydukała oskarżycielsko młodsza siostra Hazzy.

- Oj, Kate - westchnął dziewiętnastolatek, przytulając szatynkę.

Gdy już udało się jej, jako tako, uspokoić, odsunęła się od swojego chłopaka i patrząc mu prosto w oczy, powiedziała:

- Kocham Cię.

- Ja Ciebie też - odpowiedział Liam, pochylając się nad jej ustami.

No i już kolejny raz dzisiejszego dnia znalazła się w niebie.

***

Gdyby ktoś, parę dni wcześniej, oświadczył Katherine, że wyjazd do rodziców chłopaka, podziała na nią w sposób tak relaksujący i odprężający, to nigdy by w to nie uwierzyła, a co ciekawsze, pewnie by go wyśmiała i stwierdziła, że oszalał albo brakuje mu piątej klepki.

A mimo wszystko tak się stało.

Gdy po pysznym, niedzielnym, pełnym kalorii obiedzie, mieli wyjeżdżać, nie miała na to nawet najmniejszej ochoty.

Rodzice Liam'a wycałowali zarówno swojego syna, jak i jego dziewczynę oraz zaprosili na kolejny wolny weekend.

A pomyśleć, że Kate wcześniej strasznie stresowała się tymi odwiedzinami.

Gdy wyjeżdżali z podjazdu, matka i ojciec bruneta machali do nich z uśmiechami na twarzach.

Po chwili zginęli wśród rozmywających się obrazów.

Niestety pora wrócić do ponurej rzeczywistości…